عملکرد( performance)
موقعیت «کار جمعی» زمانی است که افراد روی یک تکلیف و در یک مکان (اتاق) کار می کنند اما با یکدیگر تعامل ندارند.مانند د.چرخه سواری کردن با یک دوست ،خواندن کتاب در کتابخانه،و موقعیت «حضور تماشاچی» زمانی است که تکلیفی را در حضور تماشاگر منفعل اجرا می کند مانند حضور ناظر در هنگام تمرین.
- اما آیا همیشه حضور ناظر و یا کادر شرایط جمعی کمک کننده است.
بر خلاف نتایج اولیه در مورد آسان سازی اجتماعی،پژوهشگران بعدی در مورد تکلیف کار جمعی و تکلیف در حضور تماشاچی به نتایج مغایری دست یافتند که معروف ترین آنها تحقیقات آلپورت بود.
آلپورت(1920) ترتیبی داد که آزمودنیهایش تکالیف خاصی را دو بار انجام دهند.یک بار تنها در یک اتاقک کوچک آزمایش و یک بار سر میز با دیگران.برای کاهش بروز رقابت نیز به آزمودنی ها هشدار داد که نمره های شان را با یکدیگر مقایسه نکنند و خود نیز چنین مقایسه ای را انجام نخواهد داد.
اما بر خلاف نبودن رقابت ،آلپورت بهبود جزیی و ثابتی را در شرایط کار جمعی مشاهده کرد و در مورد تکالیف پیچیده نیز شواهدی از تاثیرهای زیان بار کار جمعی را یافت. بنابراین کار کردن در موقعیت کار جمعی و حضور تماشاچی می تواند در مواردی «کمک کننده» و بعضی وقت ها « آزارنده» باشد.
- بنابراین آسان سازی اجتماعی چه وقت رخ می دهد؟
در این ارتباط زایونک(1965) ،با برقراری تمایز بین « پاسخ های غالب» و «غیر غالب» این نتایج واگرا را یکپارچه ساخت.
زایونک متوجه شد که یادگیری و انجام دادن برخی رفتارهای دیگر است.این «پاسخ های غالب» در راس سلسله مراتب پاسخ ها جای دارند.بنابراین بر تمام سایر پاسخ های بالقوه غالب هستند.سایر رفتارها ممکن است در گنجینه رفتاری موجود زنده حضور داشته باشند،اما احتمال کمتری می رود که بتوان این پاسخ های غیر غالب را مشاهده کرد.
بعد از مطالعات گسترده به این نتیجه رسید که:
«آسان سازی اجتماعی» برای تکالیف ساده ای رخ می دهد که به پاسخ های غالب نیاز دارند و «آسیب رسانی اجتماعی» در مورد تکالیف پیچیده ای که پاسخ های «غیر غالب» را طلب می کنند به وقوع می پیوندد.
پس از آن چارلز باند و لیندا تیتوی (1983) تحقیقات جامعی در این زمینه انجام دادند و به این نتیجه رسیدند که: « حضور دیگران برای تکالیف ساده میزان بار آوری و( کمیت ) را افزایش می دهد اما کیفیت عملکرد را بهبود نمی بخشد» و در مورد تکالیف پیچیده«هم مقدار و هم کیفیت را پایین می آورد»
- چرا آسان سازی اجتماعی اتفاق می افتد؟
با اینکه تا حدودی معلوم شده است که آسان سازی اجتماعی «چه وقت» رخ می دهد،در این مورد که چرا این امر صورت می گیرد هنوز بحث فراوان وجود دارد.اکثر مطالعات آزمایشگاهی گویای این می باشند که حضور دیگران از لحاظ روانی «بر انگیزنده » است.اما منبع و ماهیت این «تحریک روانی » مرموز چیست؟ با وجود اینکه پژوهشگران اتفاق نظر ندارند ،اما بیشتر آنان به یکی از این سه فرایند تاکید می ورزید:
1- انگیختگی
2- تشویش یا بیم ارزشیابی
3- پردازش اطلاعات (حواسپرتی)
- انگیختگی
این نظریه اولین بار توسط زایونک مطرح گشت و بر این باور است که «آمایه «انگیزه» پاسخگویی در حضور دیگران صرفاً به سبب بر انگیخته می شود که شخص نمی داند در چند ثانیه بعد،چه نوع پاسخ هایی ،شاید بدیع یا یکتا،ممکن است مورد نیاز باشد.این انگیختگی سایقی با ایجاد آمادگی در فرد که تکلیف پاسخ غالب را می طلبد،در صورت آسان سازی عملکرد عمل می کند.
- تشویش ارزشیابی:
کاترل (1972) اعلام کرد که برای موجود زنده جوان ،صرف حضور موجود زنده دیگر از لحاظ انگیزشی خنثی است.زیرا هشیاری،انگیختگی و سایق را نه افزایش و نه کاهش می دهد. اما در این زمان فرد می آموزد که پاداش یا تنبیه غالبا" با حضور دیگران نوسان پیدا می کند
«هر گاه دیگران صرفاً حضور دارند و آشکارا کاری انجام نمی دهند که اهمیت انگیزشی برای او داشته باشد او یاد می گیرد که بازده های مثبت یا منفی بعدی را پیش بینی کند. همین پیش بینی های فرا خوانده شده توسط دیگران است که سطح سایق فرد را افزایش می دهد.کاترل(1972)
- حواس پرتی و پردازش اطلاعات:
بسیاری از نظریه پردازان بر این باورند که حضور دیگران ظرفیت ما را از لحاظ پردازش اطلاعات به نحو کافی تغییر می دهد.برای مثال ،نظریه خود آگاهی گویای این است که وقتی در مقابل دیگران عمل می کنیم،ممکن است آن چنان در خود فرو برویم که عملکرد مان آسیب ببیند.یا وقتی در حضور افراد نا آشنا قرار می گیریم،ممکن است مجبور شویم مواظب کارهای آنان باشیم.
اما حواس پرتی همیشه به عملکرد ضعیف نمی انجامد . حواس پرتی در توجهی که به تکلیف می شود تداخل می کند.اما در عین حال تعارض در پاسخ را موجب می شود که با تلاشی بیشتر می توان بر آن غلبه کرد. بنابراین،اثر های تداخل در تکالیف ساده در مقایسه با بهبودی که به بار می آورد بی اهمیت است و لذا موجب آسان سازی عملکرد می شود.
